Przeczytaj komentowany artykuł

RE: teoria i praktyka nie dają się

Autor: Adamos325   Data: 2017-08-26, 23:28:52               

Nie, brat nie wiedział - dopiero rano przyszedł ciekawy, jak sobie poradziłem? - kiedy przyszedł mi pomagać znów wstawać. Powiedział, że co do niego należy to on robi - a kto po nocach jeździ, to sam sobie szkodzi. Zresztą, 2 noce wcześniej też miał wyjazd, nie spał całą noc, dopiero rano - to mówi że ja też bym przeżył. Trochę czubek, wariat według mnie - może podobnie jak i ja trochę ;) Bo ja nocami wcześniej też już czasami wracałem... - choć taka sytuacja jak teraz wydarzyła się pierwszy raz. No, ale walka dobra ze złem też na tym świecie istnieje ;)

Przed znajomymi brata nie oskarżyłem - jak na pierwszy raz go ochroniłem ;), zresztą oni nawet nie dociekali za bardzo. Zachowywali się kulturalnie - i takich ludzi lubię, nawet podziwiam, mam szacunek :) Prawda, brat nie zawsze jest może kulturalny - ale tu trzeba wkroczyć Fatum na wyższy poziom świadomości, nie mamy tego od tak za pstryknięciem palca - prędzej biologia się odzywa ;)

Nie Fatum, ja aż tak bardzo brata się nie boję, jestem od niego zależny, to prawda - ale mam też swoje zdanie i potrafię je bronić... - czego on wydaje mi się za bardzo nie lubi... :) No, ale takim całkiem uległym to też nie jest dobrze chyba być - czasami lub zazwyczaj ludzie bardziej szanują tych co potrafią bronić swoich praw, a nie stają się "niewolnikami" Podobnie było ze mną w szpitalu na rehabilitacji - były pewne zasady, a ja też broniłem swoich praw, czasami kierowałem się trochę niesubordynacją. Ale potem porozmawiamy, wytłumaczyłem swój punkt widzenia - i nawet nie straciłem, potem mieli do mnie większy szacunek, choć wcześniej już chcieli mnie wypisywać karnie.... ;)
Podobnie chyba z bratem - to jest raczej sprawa wzajemnego szacunku i dochodzenia do ugody, brania pod uwagę praw obydwojga - masz rację trochę Fatum i Chellunia też ma trochę rację... :) Brat po prostu nie czuje tego co ja czuję - no i ja może też nie zawsze biorę pod uwagę jego obowiązki i ograniczone siły. Musimy się po prostu lepiej dogadywać :) Trochę też przyczyna jest że ja jestem długo niepełnosprawny - to całe jego prawie życie. Choć tak naprawdę to bardziej mi pomaga od 13 lat, kiedy ojciec dostał zawału.

Więc ja Fatum taki w domu całkiem uległy nie jestem... ;) A na forum to już w ogóle. Choć oczywiście rozumiem też domowników, pewnie nawet bardziej niż oni mnie rozumieją - taki wcale wymagający też nie jestem, no ale trochę niestety muszę, nic tego zmienić nie mogę..., w tych podstawowych sprawach. I to jest tak naprawdę najgorsze dla mnie w całej tej mojej niepełnosprawności!! Choć też nie mówię że to jest przyjemne dla rodziny - oni też mają obowiązki, nawet kiedy są zmęczeni, tego się nie przeskoczy - tzn. może można np. zostawiając mnie, no ale narazie jeszcze pomoc mam! :)

Brat trochę wie o moim trudzie dnia codziennego, trochę rozumie - no ale mówi, że on już teraz też trochę opada z sił, nie ma ich tyle co wcześniej - i o sobie też musi myśleć. Masz Fatum rację, też mi się tak trochę wydaje że brat nie jest do końca pogodzony ze swoim losem... - tym bardziej kiedy teraz dojrzał i rozumie bardziej niektóre kwestie. Może mój los trochę zmienia brata mentalność? - ale w jakim stopniu to tak naprawdę nie wiem... Każdy człowiek jest tajemnicą.

Więc masz rację Fatum, brat jest trochę buraczany, nawet rodzice to teraz mówią, czują, widząc też jego podejście do nich - ale całkiem buraczany to nie jest! ;) Można się z nim dogadać - choć czasami jest trochę trudno! Choć ja też do końca nie wiem, patrząc z mojego punku widzenia, czy ze mną jest łatwo? ;)
Ale taka walka psychiczna to też człowieka męczy... - czasami bardziej niż fizyczna, napiszę Ci jeszcze. Więc jak brat się śmieje, jest zadowolony - to ja też się śmieję i mam więcej siły, zdrowia i chęci do życia, działania. Teraz wiesz już o mnie prawie wszystko ;) Więc mój nastrój zależy też od nastroju domowników.

Odpowiedz