Przeczytaj komentowaną wiadomość

RE: Dlaczego szefowie nie chwalą?

Autor: bezogonka   Data: 2018-08-19, 06:12:32               

Cześć.
Do tak dalece idących wniosków bym się nie posunęła. Jednak w Polsce widać ogromne zróżnicowanie wśród pracodawców i pracowników. Jedno jest pewne, szacunek ludzi dla siebie wzajem bardzo się wynaturzył i mimo wzrostu tolerancji wobec ubioru, seksualności itp., brak tejże w określonym środowisku mocno się wyostrzył, stąd i szacunek prezentuje się dość skrajnie i należy się tylko przystosowanym do reszty danej grupy ludzi.
W Polsce mamy do czynienia z jednym zjawiskiem nadal (jak jest na świecie nie wiem ),wszelkie rekomendacje, polecenia od kogoś, stawiają nas od razu na "lepszym " a ponieważ zmiana pracy wychodząca o pracownika, na podstawie jego przemyśleń i decyzji, postrzegana jest jako coś złego, to pracownikowi ciężko uzyskać pozytywną opinię bylego pracodawcy,nawet jeśli pracownik pracował bez zarzutu, to w opinii bylego pracodawcy, który w jakiś sposób przestał być dla pracownika atrakcyjny lub zwyczajnie człowiek chciał odmienić sobie życie, ten były pracownik nagle przestaje być dobrym pracownikiem. To uważam za wielce niesprawiedliwe, zwłaszcza że szukanie dla siebie pracy satysfakcjonującej, postrzegam jako ważny element zdrowia jednostki. Co do płac w Polsce, to sprawa jest dla mnie prosta. Za pracę, której poświęcam swój czas przewidziany ustawą i wykonuję ją zgodnie z wymogami, należy mi się płaca, za którą mogę godnie żyć. Co znaczy godnie? Podam dla przykład samotnej osoby bez własnego" M". Za pracę np.sprzedawcy sieci handlowej powinno mnie być stać na wynajęcie mieszkania w dzielnicy nie ekskluzywnej ale nie w slamsach i spokojnie powinnam przeżyć miesiąc jedząc co należy i ubierając się w dyskontach, płacąc sobie ubezpieczenie i np.raty za jakiś niedrogi pojazd. W wielu miejscach Polski płaca dla pracownika takich miejsc wynosi na rękę ok 1500 zł a średnia wartość wynajmowanego mieszkania w podrzednej dzielnicy (bloki, kamienice )min. 1300 zł Jak widać za tę płacę nie mogę mieszkać samodzielnie zatem nie żyję godnie, bo jestem zdana na czyjąś pomoc bądź towarzystwo. Uważam to za brak egzystencjalny i źle mi z tym zatem jakość mojego życia jest stymulowana przez chory system, który nie dba o człowieka. Ktoś tę pracę musi wykonać, bo manager jej nie chciał, prawda? Bo manager chciał mieszkać w lepszej dzielnicy i jeździć lepszym samochodem itd.wiec się kształcił. Zupełnym nieporozumieniem jest też zajmowanie tzw.lepszych stanowisk przez osoby bez doświadczenia zawodowego a z papierkiem. Często jest tak, że na kierowniczym stanowisku pojawia się młoda osoba nie tylko nie znająca się na pracy ale i też nie umiejaca zarządzać ludźmi. Podczas, gdy w firmie pracuje już człowiek w pełni do tej funkcji przygotowany a brak mu tylko tytułu przed nazwiskiem. To absurdalne. Taka sama sytuacja jest, gdy nie mogę podjąć pracy jako zwykły sprzedawca sieci sklepów spożywczych, bo mam zbyt wysokie kwalifikacje więc pracodawca rezygnuje ze mnie, bo widzi jakieś nieracjonalne zagrożenie w mojej osobie. I tak pokrótce, moim zdaniem, rodzi się poczucie życia zniewolonego w podobno demokratycznym kraju.
Ale jest wiele aspektów ważnych, których nie poruszyłam w swojej wypowiedzi.
Zawsze można dyskutować dalej.. ;-)

Odpowiedz